Nergens in Nederland vind je een beek als de Drentsche Aa. Kronkelend haar weg zoekend door het landschap, zoals zij dat al eeuwen en eeuwen gedaan heeft.



De Drentsche Aa vormde het landschap. De mens heeft hier handig gebruik van gemaakt maar gelukkig hield hij zich in. Hij overvroeg de natuur niet. Waar elders de beken langs de liniaal gelegd werden om keurig rechte afwateringskanaaltjes te worden, kon de Drentsche Aa rustig haar gang blijven gaan.
Met de beek is in het Drentsche Aa-gebied ook het oude, typisch Drentse esdorpenlandschap bewaard gebleven: de boerderijen rond de brink, de akkers op de hoge essen, de hooilanden en weilanden in het beekdal. Hier nam de mens het landschap letterlijk en figuurlijk voor wat het waard was. Die waarde is zo langzamerhand zo groot geworden dat het tijd werd om het behoud beter te gaan regelen.



Maatwerk voor de Drentsche Aa
Toen Nederland koos voor het inrichten van nationale parken om de belangrijkste natuurgebieden te behouden, stond ook het Drentsche Aa-gebied regelmatig op het lijstje. Omdat de functies landbouw en wonen in een nationaal park duidelijk ondergeschikt zijn aan de natuur, was zo’n nationaal park in traditionele zin voor de Drentsche Aa geen reële optie. Het gebied heeft immers ook een duidelijke woonfunctie en het bestaat voor meer dan de helft uit landbouwgrond.
Op zoek naar maatwerk voor de Drentsche Aa ontstond het plan voor het Nationaal beek- en esdorpenlandschap Drentsche Aa dat de eigen sfeer en identiteit zou kunnen behouden. De grenzen van het gebied worden gevormd door de driehoek Assen-Gieten-Glimmen. Het gaat in totaal om ruim tienduizend hectare waarvan ongeveer eenderde natuurgebied is.